Εκδήλωση για το Πολυτεχνείο

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"

Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δε σου ’στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

"Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Πέρασαν .............χρόνια από τότε που η χούντα των συνταγματαρχών κατόρθωσε ν’ αποκεφαλίσει το λαό, στερώντας τον από τους εκλεγμένους του ηγέτες. Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις η στέρηση κάθε είδους ελευθερίας ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά των ημερών που ακολούθησαν το πραξικόπημα τις 21 Απριλίου του 1967.
Η πίκρα και η αγανάκτηση σιγά - σιγά μεγάλωνε, φούντωνε σαν θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν. Άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν απεργίες, οι σπουδαστές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχή από τα μαθήματά τους.
Στη Νομική , το Φλεβάρη του ’73 , για πρώτη φορά ακούστηκαν τα συνθήματα « Κάτω η Χούντα», «Ψωμί Παιδεία ελευθερία» ,που έδειχναν ότι ο αγώνας των φοιτητών δεν περιοριζόταν μόνο στη διεκδίκηση μερικών ελευθεριών στο φοιτητικό κίνημα, αλλά είχε προεκτάσεις καθαρά πολιτικές κι έφερνε στην επιφάνεια τη διεκδίκηση όλου του λαού για τη λευτεριά του.

Ακολουθούν σκηνές φρίκης και πανικού. Οι περισσότεροι φοιτητές συλλαμβάνονται, άλλοι κυνηγημένοι κρύβονται στα γύρω σπίτια. Κραυγές αγωνίας και πόνου ακούγονται μέχρι τις 5 το πρωί. Δεν είχαν τίποτ’ άλλο για ν’ αντισταθούν, μόνο δυό χέρια λιγνά, πολύ λιγνά, τη θύμηση από ένα ψωμί πολύ προσεχτικά μοιρασμένο και τη φωνή τους που ήταν βραχνή από τις πολλές επαναλήψεις των συνθημάτων

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ